Urodził się jako Adalbert Korfanty w osadzie Sadzawka (obecnie Siemianowice Śląskie). Był synem Józefa, górnika i Karoliny z domu Klecha. Rodzice, wierni tradycji używali języka polskiego, pielęgnowali wiarę katolicką i śląskie obyczaje.

 

W 1879 r. rozpoczął naukę w szkole ludowej w Siemianowicach, następnie uczył się w Gimnazjum Królewskim w Katowicach. Założył tam tajne kółko, którego celem było szerzenie kultury polskiej i znajomości literatury. Nawiązał także kontakty z działaczami z Wielkopolski; brał udział w propolskich zebraniach. W klasie maturalnej relegowany za negatywne wyrażanie się o kanclerzu Bismarcku. Dzięki interwencji Józefa Kościelskiego, posła do Reichstagu, Korfanty ukończył szkołę jako ekstern.

 

W 1895 r. rozpoczął studia na politechnice w Charlottenburgu. W 1896 r. przeniósł się na Królewski Uniwersytet we Wrocławiu, gdzie zaliczył dwa semestry na Wydziale Filozoficznym.

Był członkiem Towarzystwa Akademików Górnoślązaków, założonego przez Górnoślązaków studiujących na wrocławskich uczelniach, rozwiązanego później przez władze. Gdy na dwa lata przerwał studia, pracował jako korepetytor u litewskiego arystokraty Zygmunta Jundziłły, towarzysząc mu w podróży po Europie. Kilka miesięcy pracował też w kopalni. Tak zarobił na dalsze studia. Wrócił na ten sam wydział, a na ostatni semestr przeniósł się do Berlina i tam w 1901 r. uzyskał absolutorium.
  

 

Na zebraniu 11 września 1902 r. uczestniczył w spotkaniu reaktywacyjnym Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” w Katowicach i został prezesem organizacji. Udzielał się w „Sokole” również po 1918 r.

 

W latach 1903–1912 był posłem do Reichstagu, lecz atakowany przez przeciwników politycznych, zrezygnował z dalszego kandydowania. Powodem były ataki przeciwników politycznych. W pruskim Landtagu działał w latach 1903–1918, reprezentując Koło Polskie. W 1905 r. stworzył gazetę „Polak” w Katowicach, której był właścicielem i redaktorem naczelnym. Po kilku latach musiał ją jednak sprzedać z powodu grożącej plajty.

 

W maju 1909 r. brał udział w powołaniu filii Polskiego Towarzystwa Demokratycznego w Poznaniu. Celem PTD było m.in. połączenie sił demokratycznych w obronie bytu narodowego. Korfanty wszedł do rady głównej jako przedstawiciel Śląska. W 1912 przeniósł się do Berlina, gdzie prowadził agencje prasowe.

W czerwcu 1919 r. Konferencja Wersalska zdecydowała o przeprowadzeniu plebiscytu, mającego przesądzić o podziale Górnego Śląska między Polskę a Niemcy. W 1920 r. rząd polski mianował Korfantego polskim komisarzem plebiscytu – polityk zajmował się jego organizowaniem. Agitował za Polską, występując na wiecach.  

 

W nocy z 19 na 20 VIII 1920 r. wybuchło drugie powstanie śląskie, w związku z próbami opanowania terenu plebiscytu przez uzbrojone bojówki niemieckie i napadami na polskie lokale. Korfanty już nim współkierował. Powstanie, zablokowane przez wojska alianckie, zakończyło się 25 VIII na rozkaz jego dowódców. Niemiecką policję plebiscytową zastąpiła polsko–niemiecka, Usunięto osoby, które przybyły na obszar plebiscytowy po sierpniu 1919 r.

  

 

Plebiscyt odbył się 20 marca 1921 r. Za przynależnością do Polski głosowało 40,3 proc. ludności, w związku z czym prawie cały obszar plebiscytowy przypadł Niemcom. Z tego powodu niezadowoleni z bezrobocia i warunków materialnych mieszkańcy regionów, strajkujący już przedtem, przystąpili do strajku generalnego (2 V 1921 r.), który w nocy przekształcił się w trzecie powstanie śląskie. Korfanty został jego dyktatorem.

 

 

Jednak po pierwszych sukcesach militarnych rozkazał wstrzymać działania zbrojne i czekać na decyzję Komisji Międzysojuszniczej Ententy. W dniu 5 lipca 1921 r. zawarto rozejm. Rząd polski oficjalnie odciął się od odpowiedzialności za powstanie. Komisja Międzysojusznicza zdecydowała 12 X 1921 r. o korzystniejszym dla naszego kraju podziale, przyłączając 29 % obszaru i 46 % ludności  z obszaru plebiscytowego. W Polsce znalazło się 53 z 67 kopalni, 22 z 37 wielkich pieców i 9 z 14 stalowni. Rada Ambasadorów zaakceptowała tę decyzję.

 

Był posłem na Sejm z ramienia Chrześcijańskiej Demokracji (ChD), w latach 1922–1930. W obliczu niepowodzenia misji stworzenia rządu przez Artura Śliwińskiego, Korfanty został mianowany przez Komisję Główną Sejmu RP na premiera. Nie został nim jednak, bo ostro zaprotestował przeciwko tej kandydaturze naczelnik państwa, J. Piłsudski, a PPS zagroziło strajkiem generalnym. Od X do XII 1923 r. był wicepremierem w rządzie Wincentego Witosa i jego doradcą z ramienia ChD.  Od 1924r. był wydawcą dzienników „Rzeczpospolita” (kupił go od I. Paderewskiego)  i „Polonia” (zapożyczył się na jego uruchomienie).

Atakowano go także w Sejmie Śląskim. Po jego rozwiązaniu Korfantego 26 IX 1930 r. aresztowano i z posłami Centrolewu osadzono w Twierdzy Brzeskiej. Maltretowano go tam fizycznie i psychicznie, chociaż z procesu był wyłączony. Po uwolnieniu powrócił na Górny Śląsk, gdzie groziło mu kolejne aresztowanie, jako że był politycznym przeciwnikiem wojewody Michała Grażyńskiego. Zasiadał w Sejmie Śląskim oraz Senacie RP III kadencji.

 

Po aneksji Czechosłowacji na mocy układu monachijskiego wyjechał przez Niemcy do Francji. Wraz z Ignacym Paderewskim, Józefem Hallerem i Wincentym Witosem był jednym z założycieli Frontu Morges w 1936 r.  Było to polityczne porozumienie działaczy stronnictw centrowych, którego cel stanowiła walka z dyktaturą sanacyjną i prowadzoną przez nią polityką zagraniczną.

 
Później Korfanty organizował Stronnictwo Pracy, powstałe z połączenia chadecji i narodowej Partii Robotniczej i był jego prezesem.

 

 

  
Rok Wojciecha Korfantego
Wojciech Korfanty został odznaczony pośmiertnie Orderem Orła Białego i czterokrotnie Krzyżem Walecznych. Jego imię nosi m. in. wiele ulic i placów w Polsce, miasto na terenie województwa opolskiego i Międzynarodowy Port Lotniczy w Katowicach.  Uchwałą Sejmu RP IX kadencji z 22 lipca 2022 zdecydowano o ustanowieniu roku 2023 Rokiem Wojciecha Korfantego.

R.G.