Urodził się 17 października 1850 r. w Wyrazowie koło Częstochowy. Po wybuchu powstania styczniowego (1863) Trawińscy wyjechali z Polski i zamieszkali w Paryżu, gdzie Florentyn uczęszczał do Szkoły Polskiej i Liceum Bonapartego. Przyszły koneser sztuki po zakończeniu edukacji pracował dorywczo w prefekturze policji   jako tłumacz w biurze czasopism zagranicznych i rozpoczął pracę we francuskim ministerstwie oświaty.

 

Beczki z wodą zamiast nafty

Mirosława Sikorska, autorka książki „Florentyn Trawiński – Zbawca Luwru. Fakty i mit” twierdzi, że Trawiński być może bronił zbiorów przez tłumem w nocy z 23 na 24 maja 1871 r. w czasie Komuny Paryskiej, ale nie znalazła dowodów na to, że zamienił beczki z naftą na beczki z wodą, by uchronić Luwr przed spaleniem, co opisywała polska prasa.

Nie ma dowodów także na twierdzenie, że był szefem resortu kultury w Komunie Paryskiej. Natomiast prawdą jest, że przez 35 lat był jednym z dyrektorów muzeum w Luwrze, a w 1892 r. został sekretarzem narodowym muzeów generalnych we Francji.

 

Order Legii Honorowej

W 1900 r. ukazał się pierwszy „Popularny przewodnik po Luwrze”, którego był głównym autorem. Publikacja była później wielokrotnie wznawiana. W 1903 r. został odznaczony Orderem Legii Honorowej, najwyższym odznaczeniem nadawanym we Francji, w uznaniu zasług dla francuskich muzeów.

 

Uznanie Akademii Francuskiej i Polonii

Wiadomo, że działał wśród Polonii francuskiej, m.in. wspierał polskich artystów, współredagował „Polski Biuletyn Literacki, Naukowy i Artystyczny” oraz tłumaczył dzieła polskich pisarzy na język francuski. Otrzymał także nagrodę Akademii Francuskiej za działalność naukową i literacką.

Zmarł 7 lutego 1906 r. w Paryżu i został pochowany na cmentarzu Montparnasse. W 2004 r. w Domu Polskiego Kombatanta w Paryżu odsłonięto tablicę pamiątkową poświęconą Florentynowi Trawińskiemu.

MB.